It was a long day yesterday for two reasons; first, we changed country, after almost one month. Welcome to Mauritania! Second, at the borders a new Greek friend was waiting for us, Nicolas Georgiadis, resident of Nouadhibou.
From Dakhla, where we slept Friaday night (in Mussafir Camping, just on the beach), we traveled the last 400 boring kms. to the border. It’s a place like the end of the world here, with thousands of mines around, as relative signs warn.
“This is the first time I’m scared”, Vula said. On the borders, where there is a coffee shop, we had to wait at least 2 hours till finish with the customs procedures. At the neutral zone of three kms. you could see the stolen car parks, mainly Mercedes models. On the Mauritanian side, thanks to Nicolas we had no more delay, we just paid 80 euros or something for Mauritanian and ECOWAS car insurance. It was a deal – if the paper is OK – because the car now is insured till Congo!
In Nouadhibou – where we arrived from the brand new – but dusty – tarmac road, we arrived and directly headed to the fish market. Nicolas is a master of fish choice and he chose the best lobsters available for an unforgettable pasta he cooked himself. Expatriate Greeks are great, you know…
This morning, after a lousy nightlife experience, we went to Cabano, the nearby beach to set a tent and have lunch there. Adama, the girl of the house, prepared a great Chepoutzen (Senegalese recipe with rice, vegetables and fish), that we tasted right on the beach.
In Nouadhibou, we met Christoph Bangert, a German guy who travels through Africa, like us, with a Land Rover Defender. We plan to leave on Tuesday together towards Choum and Atar, via an off road piste, 540 km. long. So, tomorrow all day long will be still at the far west of Africa, accepting the hospitality of Nicolas.
Sunday 3/6/2007, ώρα 11:58 μ.μ., total kms: 7.935, day kms.: 69 Overnight: Georgiadis house, Nouadhibou, Mauritania Tip of the day: phone cards are cheap here: 2.500 UM for one plus 1500 for charging. Highlight of the day: Cheputzen on the beach under a Mauritanian tent.
Χθες ήταν μεγάλη μέρα, για δύο λόγους: πρώτον, αλλάξαμε χώρα μετά από ένα μήνα σχεδόν. Μαρόκο τέρμα, καλωσήλθαμε στη Μαυριτανία! Δεύτερον, στα σύνορα μας περίμενε ένας καινούργιος αλλά αληθινός – όπως αποδείχτηκε – Έλληνας φίλος, ο Νικόλας Γεωργιάδης, μόνιμος κάτοικος Νουαντίμπου παρακαλώ…
Από την Ντάχλα όπου διανυκτερεύσαμε την Παρασκευή το βράδυ (σε κάμπινγκ και μάλιστα παραθαλάσσιο όπως ανακαλύψαμε το πρωί), έπρεπε πρώτα να κάνουμε τα τελευταία βαρετά 400 χιλιόμετρα μέχρι τα σύνορα. Άσφαλτος μεν – έρημος δε χωρίς τίποτα στο ενδιάμεσο και με αμέτρητες νάρκες τριγύρω, όπως προειδοποιούν δεκάδες πινακίδες. «Πρώτη φορά αγριεύτηκα», παραδέχτηκε η Βούλα. Στα σύνορα, όπου έχει και ένα καφέ, άρχισαν τα ωραία. Αρχικά δεν υπήρχε κανείς, όλοι είχαν πάει για φαγητό, ενώ μία νταλίκα με γαλλικά νούμερα την είχαν αδειάσει όλη στο δρόμο. Πάει η πρώτη μισή ώρα, ενώ με το Νικόλα μιλάμε από το Iridium, που μας περιμένει στα μαυριτανικά σύνορα. Στην επόμενη φάση, έρχεται ένας αστυνομικός και μας δίνει οδηγίες. Περνάμε από το γκισέ για να μας βάλουν σφραγίδα εξόδου στα διαβατήρια, αφού γράψουμε και πάλι τα στοιχεία μας. Και μετά στο τελωνείο. Εκεί θα μας κρατήσουν για μία ώρα, αφού μας βάλουν να καθήσουμε, ψάξουν όλα τα νούμερα πλαισίου του Discovery και πάρουν τηλέφωνο… κάπου για έλεγχο (στην ιντερπόλ;). Τελικά, αφού μας πρήξουν (και τελικά δεν πάρουν φράγκο) μετά από δύο ώρες περνάμε τα σύνορα. Σημειωτέον, από αυτά τα σύνορα περνούν ΟΛΑ τα κλεμμένα αυτοκίνητα από Ευρώπη… Στο μεταξύ, ο Νικόλας έχει περάσει στη δική μας πλευρά και μας συνοδεύει στο μαυριτανικό φυλάκιο που βρίσκεται στα 3 χλμ. – πάλι με νάρκες τριγύρω… Στην ουδέτερη ζώνη, να και οι μάντρες με τις κλεμμένες Mercedes (βλ. φωτογραφία…). Δύο τύποι μας φώναζαν μήπως και τους πουλήσουμε το Land Rover. Σιγά… Στα μαυριτανικά σύνορα, η διαδικασία ήταν ταχύρρυθμη, χάρη στο Νικόλα φυσικά. Μας πούλησαν και ασφάλεια (η πράσινη κάρτα δεν ισχύει εδώ) έναντι 20 ευρώ και ασφάλεια δύο μηνών για τις χώρες του συμφώνου ECOWAS (της δυτικής Αφρικής), για άλλα 40 ευρώ. Με 60 ευρώ είμαστε (;) το Discovery έχει ασφάλεια μέχρι το Κόνγκο, αν βέβαια το πορτοκαλί χαρτάκι ισχύει…
GREEK VERSION
Έλληνας στη Νουαντίμπου
Στη Νουαντίμπου φτάσαμε σε 15 λεπτά και αμέσως πήγαμε στην ψαραγορά για να πάρουμε αστακούς. «Θα σας φτιάξω αστακομακαρονάδα» μας είχε υποσχεθεί ο φίλος «Μαυριτανός». Στο άνετο σπίτι του Νικόλα, βρήκαμε ERT SAT, wifi και μια δωματιάρα για χάρη μας. Μας καλομαθαίνουν οι ομογενείς φίλοι μας…
Μετά το φαγητό (Νικόλα δεν παίζεσαι σαν μάγειρας), βγήκαμε για νυχτερινή ζωή στη Νουαντίμπου. Κάτι μπαρ κινέζικα με πουτανίτσες της συμφοράς, αυτό είναι όλο το nghtlife εδώ. Καλύτερα, να κοιμηθούμε και νωρίς…
Για σήμερα, ο Γεωργιάδης είχε κανονίσει να πάμε στην παραλία, να μας στήσουν μαυριτανική σκηνή και πιρόγα για ψάρεμα. Μόνο που ξυπνήσαμε πτώματα στις έντεκα και το πρόγραμμα πήγε στράφι. Η σκηνή στήθηκε βέβαια, η κοπέλα του σπιτιού, η Άνταμα, ετοίμασε εκπληκτικό Τσεπουτζέν (ρύζι με λαχανικά και σφυρίδα) και σήμερα είχαμε ένα ακόμη αξέχαστο γεύμα. Μόνο που δεν κολυμπήσαμε παρότι φυσούσε μανιωδώς στην παραλία.
Πάντως, πήγαμε και στο εργοστάσιο του Έλληνα, όπου επεξεργάζεται χταπόδια και ψάρια πρώτης ποιότητας που τα πουλά ως κατεψυγμένα στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες. Το μεσημέρι, σε κάμπινγκ της Νουαντίμπου συναντήσαμε και έναν συνταξιδιώτη, το Κριστόφ Μπάνγκερτ από τη Γερμανία, που μόλις ξεκίνησε να κάνει το γύρο της Αφρικής με ένα Defender.
Φωτογράφος και μάλιστα βραβευμένος ο Γερμανός, έχει περάσει από Ιράκ και Αφγανιστάν και λέμε μαζί την Τρίτη να πάμε προς Ατάρ από εκτός δρόμου διαδρομή 540 χιλιομέτρων. Αν μας αφήσει το φιλαράκι μας (άρχοντας πραγματικός), να φύγουμε από τη Νουαντίμπου. Αύριο πάντως, θα είμαστε εδώ, απολαμβάνοντας τη φιλοξενία ενός ελληνικού σπιτιού στο δυτικότερο άκρο της Αφρικής…_Α.Τεμπερίδης