This morning we didn’t feel like waking up early as we slept at 3 o’clock last night, after the “nightlife” experience in a lousy cinese bar-karaoke cabaret, with Nicolas and the German guy with the Land Rover, Christoph Bangert.
Christoph, was waiting for us three days in Nouadhibou to hit the off road to Atar together. So, after some work this morning late afternoon we had to say goodbye to our Greek friend at the Total station, fill our tanks and depart to Atar via Choum. After 145 km and a little loss in the sandy parts about 80 km. from Nouadhibou, right after the sunset we stopped to overnight in the middle of the desert, next to the line of the biggest train in the world and with the two Land Rover next to each other, to cut off the fastidious desert wind. In one moment, the train actually passed by and the noise was incredible.
Tomorrow we have a long off road driving, till Choum. So, enjoy the day’s photos and let us go to sleep in our beloved Maggiolina tent._A.Temperidis
Tuesday 5/6/2007, total km.: 8.133, day km.: 147, Tip of the day: Mauritanania Ouguyia is like greek drachma: 220 UM one lt. of diesel. Highlight of the day: When we said goodbye to Nicolas and when the biggest train in the world passed by, from where we camped.
GREEK VERSION
Προς Ατάρ και Τσιγκέτι, offroad!
Σήμερα αφήσαμε τη θαλπωρή της οικίας Γεωργιάδη στη Νουαντίμπου για να ξαναμπούμε στη Σαχάρα, βαθύτερα αυτή τη φορά…
Μετά από ένα ξενύχτι μέχρι τις τρεις εχθές, σήμερα το πρωί δεν είχαμε το κουράγιο να σηκωθούμε και τόσο νωρίς. Χθες, συγκεκριμένα, κάναμε νυχτερινή έξοδο με το Νικόλα Γεωργιάδη και τον Κριστόφ Μπάνγκερτ, τον καινούργιο συνταξιδιώτη με το Defender που τον γνωρίσαμε στο Μαρόκο και μας περίμενε τρεις μέρες στη Νουαντίμπου για να μπούμε μαζί στην έρημο, αφού δεν ήθελε να το τολμήσει μόνος. Λοιπόν, πήγαμε λοιπόν σε κινέζικο πάλι καφέ-μπαρ-εστιατόριο-κονσομασιόν, με κάτι άθλιες κινέζες για παρέα και… καραόκε.
Φυσικά, εμάς, λόγω Βούλας, δεν μας πλησίασαν. Ευτυχώς.
Σήμερα λοιπόν, ήταν η μέρα του αποχαιρετισμού και ο Νικόλας δεν μιλιόταν – όλο έβρισκε προφάσεις να μας κρατήσει. Να είναι καλά το παιδί και μακάρι να τον συναντήσουμε και να συνταξιδέψουμε – κάτι που θα γίνει με την τρέλα που κουβαλάει ο αθεόφοβος.
Μας λείπεις ήδη Νικόλα μου!
Εμείς, είχαμε διάφορες δουλειές, στο σπίτι κομμένο το ίντερνετ (μαυριτανικό ADSL – τι να κάνεις;) και αγχωθήκαμε μέχρι να φύγουμε, αφού ασχοληθήκαμε και με τη ληγμένη βίζα του Κριστόφ. Τελικά, μετά από ένα γεύμα σε ισπανικό εστιατόριο όπου ο Νικόλας παρήγγειλε σπέσιαλ παέγια ψαρικών, γεμίσαμε τα ρεζερβουάρ και τα μπιτόνια του νερού και κινήσαμε ανατολικά προς την έρημο. Με κατεύθυνση το Σουμ και το Ατάρ (συχνά επίκεντρο του ράλλυ Ντακάρ), με το τελευταίο να είναι 540 χλμ. μακριά, όλα εκτός δρόμου.
Αν παίρναμε την άσφαλτο μέσω Νουακσότ, θα κάναμε 950 χλμ. μέχρι το Ατάρ, οπότε το συγκεκριμένο offroad είναι ουσίας. Η διαδρομή είναι παράλληλα με τα μαροκινά σύνορα και δίπλα σχεδόν στις ράγες του τρένου, στη νότια πλευρά τους φυσικά.
Στα βόρεια, χιλιάδες νάρκες υπάρχουν και η Βούλα τρόμαζε εδώ και μέρες με την ιδέα. Μετά από ένα μικρό κόλλημα του Κριστόφ όμως στο 80ό χλμ. της διαδρομής, νάμαστε τώρα καταμεσής της Σαχάρας και πάλι, μέσα στη χαμάντα (σκληρό χώμα-σαν σεληνιακό τοπίο), με τα δύο Land Rover σε διάταξη για να κόβουν το δυνατό αέρα που φυσά κι εμάς μεταξύ τύρου (Λα Βας…) και τσαγιού να τα λέμε για τα ταξίδια που κάνουμε και γι’ αυτό που προχωράει. Μόνο ο αέρας και το τρένο που πέρασε μια φορά (το μεγαλύτερο του κόσμου με 2,5 χλμ. μήκος παρακαλώ!), έχουν κόψει την ησυχία μας. Για την ώρα όμως να σας αφήσουμε, ώστε να πέσουμε για ύπνο στην αγαπημένη μας Maggiolina γιατί πρέπει αύριο να κινήσουμε χαράματα. 15 ώρες οδήγησης off road μας περιμένουν. Ουάου! _Α.Τεμπερίδης