Ύστερα από 540χλμ νάμαστε επιτέλους στο Ατάρ και ακόμη 80 χλμ. πιο ανατολικά, στο Τσινγκέτι.
Έχοντας περάσει μία αξέχαστη βραδιά εχθές, 100 χλμ. μακριά από το Ατάρ – έξω από το απομονωμένο Σουμ – τρώγοντας – τι άλλο – μακαρονάδα παρέα πάντα με τον Κριστόφ Μπάνγκερτ. Μας έλειπε φυσικά ο αστακός και πιο πολύ ο Νικόλας, που όμως δεν μας έχει ξεχάσει ούτε στιγμή.
Όσο για τη διαδρομή έχω να τονίσω ότι ήταν εκπληκτική. Περάσαμε από χώμα, αμμόλοφους, διπλα από τις γραμμές του τρένου, πάνω στις γραμμές του τρένου (για λίγο όμως γιατί ψιλοταραζόμουν μην τυχόν έρθει το τρένο), ατελείωτες ευθείες μέχρι να βρούμε κάπου για να αράξουμε.
Στην πορεία μας αυτή μάλιστα είδαμε και το μαγικό αυτό τρένο που είναι γύρω στα δύο χιλιόμετρα που ενώνει τη Νουαντίμπου με τη Ζουεράτ μεταφέροντας από εκεί μεταλλεύματα. Επίσης, κάτι άλλο απίστευτο ήταν το ότι περνώντας από αυτό το τόσο απομωνομένο μέρος έβλεπες κάθε τόσο έναν μικρό οικισμό. Κάτι που πραγματικά σε κάνει να αναρωτιέσαι πώς ζούνε εκεί χαμένοι οι άνθρωποι. Και όμως έχουν τα πηγάδια τους για το νερό και έχουν και τα ζώα τους για το κρέας και για το γάλα (απίστευτο και όμως υπάρχουν).
Σήμερα λοιπόν ξεκινήσαμε από το σημείο του κάμπινγκ μας για τα άλλα 100χλμ που μας απέμειναν. Την πορεία την είχαμε αλλά δεν είχαμε τον δρόμο και είχε πλάκα γιατί έπρεπε εμείς να βρούμε το καλύτερο μονοπάτι. Άντε πάλι λοιπόν ανέβα, κατέβα τους αμμόλοφους, σιγά σιγά στο πετρώδες μέρος (χαμάντα, έτσι λέγεται) και φυσικά πολύ χώμα.
Φτάσαμε όμως, βρίσκοντας τελικά μπροστά μας ένα απίστευτα καλό χωματόδρομο που πρέπει να τον έφτιαξαν φέτος λόγω τουρισμού. Ατάρ, αυτό το τόσο πολυδιαφιμησμένο μέρος από τον Άκη ήταν τελικά ένα χάλι (η Νουαντίμπου ήταν τέλεια μπροστά του). Και πολύ ζεστό βρε παιδί μου.
Ευτυχώς δεν καθήσαμε πολύ, βάλαμε κάποιες εικόνες στην σελίδα μας από ένα ίντερνετ καφέ (το οποιό δεν ειχε ADSL, οπότε σκεφτείτε πόσο αργό ήταν) και φύγαμε. Νάμαστε λοιπόν στο Τσινγκέτι. Μια όαση μέσα στην έρημο.
Και φυσικά πριν προλάβουμε να μπούμε στην πόλη μας βρήκε ο Αχμέντ. Καθηγητής ιστορίας όπως μας είπε και μένει εδώ προσφέροντας όχι μόνο τις γνώσεις του αλλά και τσάι για τους τουρίστες, φαγητό και ύπνο σε μια όαση λίγο πιο έξω, ανάμεσα σε τεράστιους αμμόλοφους.
Εμείς προτιμήσαμε να μας μαγειρέψει Μαυριτανικές κρέπες και να φάμε όλοι μαζί κάτω από τα αστέρια. Άυριο θα μας ξεναγήσει στο χωριό του, που έχει περάσει μεγάλες δόξες από τον 13ο αιώνα (εκεί ήταν όλα τα πανεπιστήμια του ισλάμ). Αλλά μέχρι αύριο, από εμάς καληνύχτα._Βούλα Νέτου