Το πρωινό ξύπνημα ήταν κάπως βάρβαρο γιατί έκανα το λάθος να ξεχάσω το κινητό ανοιχτό το βράδυ και στις πεντέμισι άρχισε να χτυπάει.
Πρώτο μήνυμα από το Λεκόπε – το Μασάι φιλαράκο μας από την Τανζανία – δεύτερο χτύπημα από το Γιώργο Βελλίδη, το φίλο Θεσσαλονικιό που άκουγε για εμάς στο Ράδιο Θεσσαλονίκη. Πού να ξέρει ο άνθρωπος ότι το Μαρόκο είναι τρεις ώρες πίσω από την Ελλάδα;
Στις έξι λοιπόν είχα ξυπνήσει για τα καλά και μάλιστα αρκετά φρικαρισμένος με το πρόβλημα του αυτοκινήτου. Τα έβλεπα πολύ μαύρα όλα και αυτό το πλήρωσε η Βούλα με – τι άλλο – το δικό της ξύπνημα. «Κοιμήσου χριστιανέ μου, ξημερώματα σαββάτου θα το λύσουμε το πρόβλημα; Και άντε και βρέθηκε λύση, θα το φτιάξουμε σήμερα;», ήταν οι πρώτες της αντιδράσεις…
Δεν μπορούσα, όμως, ήθελα να μιλήσω σε κάποιον και αν δεν τα έλεγα σ’ εκείνη, σε ποιον άλλο; Της τα είπα (δεν θα σας πω τι σκεφτόμουν τέτοια ώρα) και αφού ηρέμησα, γύρω στις οχτώ μας πήρε ξανά ο ύπνος. Για λίγο βέβαια γιατί το τηλέφωνο ξαναχτύπησε. Από το Ράδιο Θεσσαλονίκη αυτή τη φορά: σε μισή ωρίτσα θα βγαίναμε ζωντανά στην εκπομπή του Μιχάλη Φωτιάδη.
Αφού έγινε κι αυτό, πήραμε λίγο τα πάνω μας (Μιχάλη δίνεις δύναμη, να ξέρεις!) και αφού το φιλοσοφήσαμε το ρίξαμε στη δουλειά. Καταρχήν πήγαμε στη λαϊκή και κάναμε γυρίσματα για το «Νηστικό Αρκούδι» με τον Κώστα Πιστικό. Τα γυρίσματα συνεχίστηκαν στο σπίτι του φίλου μας και το αποτέλεσμα ήταν ένα αξέχαστο μαροκινό κους κους.
Πολύ γέλιο, σας λέμε, και μακάρι να περάσει το θέμα στην τηλεόραση, να το απολαύσετε από τη ΝΕΤ. Στο τραπέζι ήρθαν και δύο καταπληκτικά παιδιά, ο Θωμάς (ακόλουθος του Πρέσβη του Ραμπάτ) και η φίλη του Ήρα, που ήρθε για 10ήμερες διακοπές στο Μαρόκο. Τα ήπιαμε, τα είπαμε και αντί να πέσουμε για ύπνο βγήκαμε στους δρόμους. Πήγαμε στο παραποτάμιο κάστρο του Ραμπάτ, την Ουτουάγια, είπιαμε τσάι-μέντα και στη συνέχεια σουλατσάραμε στο παρακείμενο παζάρι, κάτι σαν το καπαλί τσαρσί της Κωνσταντινούπολης.
Έτσι, γυρίσαμε κατά τις εννιά στο σπίτι, κουρασμένοι μεν, χορτασμένοι από εικόνες δε. Γεμάτη μέρα, που μας έκανε να ξεχάσουμε όσα μας βασανίζουν – τα του αυτοκινήτου. Ο Κώστας και η Μέτα ουσιαστικά, μας κάνουν να ξεχνάμε τα βάσανα. Όπως λέει και ο ίδιος, «στην Αφρική χρειάζεσαι τρία πράγματα: υπομονή, υπομονή και υπομονή!» Υπομονή λοιπόν κι εμείς μέχρι τη Δευτέρα.
Και για να πούμε τι συμβαίνει με το αυτοκίνητο. Σύμφωνα με τη διάγνωση της τοπικής Land Rover, έχει παρουσιαστεί το ίδιο ακριβώς πρόβλημα με εκείνο στην Ελλάδα, λίγο πριν φύγουμε: ελαττωματική υδραυλική αντλία συμπλέκτη. Το οποίο σημαίνει ότι πρέπει να παραγγελθεί το ανταλλακτικό (για το οποίο οι Μαροκινοί μας είπαν ότι χρειάζεται ένας… μήνας!) και να κατέβει το κιβώτιο για δεύτερη φορά – συν τρεις μέρες δουλειά δηλαδή. Και το χειρότερο;
Παρότι το αυτοκίνητο είναι στην εγγύηση θα πρέπει να πληρώσουμε στους Μαροκινούς την επισκευή και να αναζητήσουμε τα χρήματα από τη Land Rover. Οπότε τι κάνουμε; Ελπίζουμε η ΚΕΔΟ να κινήσει τη διαδικασία μέσω Αγγλίας τη Δευτέρα, να σταλεί άμεσα ανταλλακτικό και να τοποθετηθεί χωρίς να επιβαρυνθούμε εμείς, στη φάση που είμαστε.
Για να επιταχυνθούν τα πράγματα, ακόμη και στη Θέουτα επιστρέφουμε (όπου υπάρχει ντίλερ Land Rover), ακόμη και το Γιβραλτάρ να περάσουμε για Μάλαγα ή Γρανάδα, ώστε να φτιαχτεί το αυτοκίνητο εκεί. Με όλα αυτά, όπως καταλαβαίνετε, το κόκκινο σημαδάκι δεν θα μετακινηθεί και τόσο από τον παράλληλο στον οποίο βρισκόμαστε αυτές τις μέρες.
Εμείς θα τις χαρούμε, με όσο κέφι μας έχει μείνει, για να χαίρεστε κι εσείς τις εικόνες και τις λέξεις που σας στέλνουμε δορυφορικά. Όσο για τα μηνύματά σας, είτε είστε φίλοι κολλητοί, είτε απλοί επισκέτες του The World Offroad; Μην τα σταματήσετε: αυτά μας κρατούν ζωντανούς! _Α.Τεμπερίδης