Δεν είχαμε διάθεση να γράψουμε κάτι τις τελευταίες δύο μέρες για τον απλούστατο λόγο ότι δεν είχαμε και τίποτα σημαντικό να σας πούμε.
Κολλημένοι στο σπίτι «μας» στο Ραμπάτ, χωρίς μάλιστα να είναι οι αγαπημένοι μας οικοδεσπότες εδώ (ο κ. Κώστας και η κ. Μέτα είναι στη Γερμανία), με τη Μαλίκα (την οικιακή βοηθό), το Χασάν (το φύλακα) και το γάτο παρέα, φτάσαμε χθες να μην κάνουμε τίποτα όλη μέρα, εκτός από κάτι ψώνια ημέρας στο σούπερ μάρκετ. Α! Και τη δημιουργία του πρώτου μας βίντεο με εικόνες από Αφρική.
Σα να ζούμε μήνες αισθανόμαστε στο Ραμπάτ και αυτό έχει την πλάκα του βέβαια αλλά χθες βαρεθήκαμε όσο ποτέ, από τη μέρα που έχουμε φύγει. Ευτυχώς που ήρθε και μας έκανε παρέα το απόγευμα ο Γεράσιμος από την Πρεσβεία – νάναι καλά το παιδί. Ακόμη και το «Βαβέλ» που βάλαμε να δούμε σε πειρατικό DVD, στη μέση το αφήσαμε…
Από την Τετάρτη, βλέπετε, περιμέναμε να εκτελωνιστούν τα ανταλλακτικά που μας έστειλαν οι άνθρωποι της ΚΕΔΟ από την Αθήνα. Για να τα πάρουμε αφορολόγητα, η Πρεσβεία ανέλαβε να βγάλει ένα χαρτί από το εδώ υπουργείο εξωτερικών, το οποίο έφτασε σήμερα το μεσημέρι.
Όμως από την ΚΕΔΟ, είχαν στείλει εντολή στην DHL να αναλάβουν οι ίδιοι τα έξοδα εκτελωνισμού και τελικά έτσι καταφέραμε να πάρουμε σήμερα το απόγευμα από την Καζαμπλάνκα τα εξαρτήματα του συμπλέκτη. Τα πήγαμε μάλιστα ιδιοχείρως στη SMEIA (την τοπική Land Rover) και έτσι από Δευτέρα, θα το φτιάξουν το αυτοκίνητο και μάλιστα – όπως μας έχουν υποσχεθεί – θα το πάρουμε μέχρι το απόγευμα.
Να το δούμε και να μην το πιστέψουμε!
Σήμερα, όπως καταλαβαίνετε, η μέρα ήταν γεμάτη. Το Ραμπάτ – Καζαμπλάνκα το έχουμε για ψωμοτύρι πλέον και νάναι καλά τα τρένα της ONCF, που είναι γρήγορα, ακριβέστατα και… τζάμπα. 32 ντιράμ η διαδρομή της μιας ώρας, τουτέστιν 3 ευρώ! Από την Καζαμπλάνκα πήραμε και τα διαβατήριά μας με βίζα για τη Μαυριτανία (200 ντιράμ-18 ευρώ το κόστος), από το προξενείο της Καζαμπλάνκα.
Και το καλύτερο; Ο Μιχάλης Σταυρόπουλος, από τους 4Τροχούς, παρέλαβε το CD με τις πρώτες φωτογραφίες που στείλαμε στο περιοδικό, δια χειρός του Πρέσβη κ. Γεωργούντζου, παρακαλώ! Οπότε στο τεύχος Ιουνίου των 4Τροχών θα διαβάσετε το πρώτο μας άρθρο, το οποίο τα λέει όλα για το πώς ξεκίνησε τούτη η περιπέτεια.
Παρεμπιπτόντως, να πούμε το εξής: στο site θα διαβάζετε τα καθημερινά μας, τα εσώψυχα και τις φωτογραφίες που δείχνουν τη ζωή μας εδώ. Στους «τροχούς» αποκλειστικά θα βλέπετε το καλό το πράγμα, το αληθινό ταξιδιωτικό, με πληροφορίες και εικόνες που θα σας ταξιδεύουν. ΟΚ; Αυτό για όσους δεν είστε ικανοποιημένοι (και καλά κάνετε) από τις πληροφορίες στο site.
Τελειώνοντας το σημερινό σημείωμα να σας πω και κάτι άλλο. Μας δίνει πολλή χαρά και δύναμη που μας σκέφτεστε και μας στέλνετε μηνύματα. Γνωστοί, φίλοι και προπάντων άγνωστοι, που μας μάθατε από εδώ μέσα. Είναι πρωτόγνωρο, ξέρετε, να μας σκέφτονται κάποιοι, τόσο και τόσοι πολλοί. Αυτό εμείς δεν το πιστεύαμε ποτέ ότι θα γινόταν…
Συγκινητική είναι και η συμπαράσταση των ανθρώπων – των Ελλήνων – που έχουμε γνωρίσει εδώ. Δεν μιλάμε μόνο για τον Κώστα Πιστικό και τη σύζυγό του – αυτούς τους χρωστάμε πολλά που δεν καλύπτονται από χίλια ευχαριστώ. Για παράδειγμα, επιστρέφοντας σήμερα από την Καζαμπλάνκα, μας περίμεναν στο σπίτι δύο κουτιά λουκούμια συριανά.
Η κ. Κατερίνα Γεωργούντζου μας τα έστειλε και ξέρετε γιατί; Επειδή τα είχαμε λαχταρίσει όταν μας είχε κάνει το τραπέζι την προηγούμενη εβδομάδα. Να είναι καλά η γυναίκα. Από την άλλη, έχουμε κάνει έναν καινούργιο φίλο, το Νικόλα Γεωργιάδη, που μένει στη Νουαντίμπου της Μαυριτανία. Μας περιμένει πώς και πώς να μας φιλοξενήσει και ήδη τα λέμε στο skype. Μάλλον δεν θα μείνουμε μόνοι σ’ αυτό το ταξίδι.
Ουφ… Αυτά για την ώρα. Αύριο θα πάρουμε το τρένο για τη Φεζ, όπου λέμε να περάσουμε το σαββατοκύριακο. Στο τρένο θα συνδεθούμε και με το Μιχάλη Φωτιάδη (κατά τις 12 το μεσημέρι ώρα Ελλάδας) για να τα πούμε στο Ράδιο Θεσσαλονίκη, με το Δημήτρη Παρούση – το συνταξιδιώτη μας στο Μεξικό – στην άλλη πλευρά της γραμμής. Περισσότερα λοιπόν την Κυριακή το βράδυ με εικόνες από τη μεγαλύτερη Μεδίνα του Μαρόκου. Καλό σαββατοκύριακο σε όλους. _Α. Τεμπερίδης