Today we left Marrakesh and it’s impressive Jamma’ El Fna square, its crazy inhabitants…
Today we left Marrakesh and it’s impressive Jamma’ El Fna square, its crazy inhabitants, the busy bazaars (only their mothers they don’t sell in there), the wonderful Riad Bel Baraka, where we ran to hide from the madness of the Medina. We saluted Helen and Tasos, the greek cypriot couple who came for honeymoon to Morocco.
We saluted, overall, our beloved Racid and Charlotte who kept us there for two days instead of some hours as scheduled. And now, what? Let’s leave Morocco and go on to Mauritania, we said. So we drove south to Agadir, but first we had some fresh fish in beautiful Esssaouira, where we met some group tourists from Greece.
We missed ouzo there, but you can’t have everything in life, OK? After we watched the surfers showing off their skills we continued via Agadir to Tan Tan. It’s a long road into the hammada and we needed a lot of hours driving to arrive there, at midnight, actually. A lot of police controls on the road delayed us, as well. All are very polite, one policeman spoke English and had read Aristotles, so he was delighted meeting two Greeks.
In Tan Tan, after we left the first dirty hotel we found, we are going to overnight in Hotel Sable d’ or, for 200 dirhams. But Akis is already sleeping and I’m jealous about it. So, goodnight, and more news from Western Sahara, tomorrow…_V.Netu
GREEK VERSION
Από το Μαρόκο προς το… άλλο Μαρόκο
Μαρακές – Ταν Ταν αυθυμερών, μέσω Εσαουίρας…
Σήμερα το πρωί αφήσαμε πίσω το Μαρακές με την εντυπωσιακή του πλατεία Τζαμά Ελνά, τους τρελούς κατοίκους της, τα παζάρια (στα οποία μάλιστα μόνο τη μάνα τους δεν πουλάνε), το υπέροχο ριάντ Bel Baraka όπου μέναμε όπου μόλις τα βλέπαμε όλα από την φασαρία και προπάντων τη ζέστη τρέχαμε για να ηρεμήσουμε, την Ελένη (τρελοκύπρια) με τον Τάσο (υπομονετικός), το νιόπαντρο ζευγάρι από την Ελλάδα που ήρθαν στο Μαρακές για ταξίδι του μέλιτος και φυσικά τους αγαπημένους μας Ρασίντ και Σαρλότ που μας κράτησαν εκεί αντί για τρείς ώρες δύο νύχτες.
Και τώρα που πάμε; Μήπως πρέπει να αφήσουμε σιγά σιγά το Μαρόκο και να προχωρήσουμε προς τα κάτω; Και πώς, Δεν θα δούμε Εσαουίρα; Μα φυσικά.
Έτσι, πήγαμε και Εσαουίρα όπου ο Ατλαντικός εκεί λειτουργεί σαν φάρμακο στον οργανισμό. Όταν έχεις περπατήσει μέσα στα τρελοσόκακα κάθε Μεντίνας, έχεις παζαρευτεί, έχεις ξεπουληθεί και έχεις φτάσει στα όρια του παραλόγου εκεί έρχεται και γιατρεύει κάθε σου σκέψη και κάθε σου συναισθηματική φόρτιση το κύμα που φτάνει στην ακτή, το βουητό του ωκεανού, η υγρή ατμόσφαιρα, η μυρωδιά του ιωδίου και βέβαια η γεύση ενός ολόφρεσκου ψαριού στα κάρβουνα.
Βέβαια έλειπε το ουζάκι, το είπαν και κάποιοι άλλοι Έλληνες που έτρωγαν εκεί, αλλά τι να κάνουμε δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα. Έτσι αφού περπατήσαμε λίγο στην πλατεία και αφού χαζέψαμε τους σερφίστες (έχει υπέροχα κύματα και είναι ιδανικά για το άθλημα) φύγαμε για Ταν Ταν.
Ατελείωτος ο δρόμος και πολλά τα χιλιόμετρα σήμερα. Μάλιστα μας σταμάτησαν και τρείς φορές για έλενχο από τις οποίες την πρώτη ο αστυνομικός ήταν ευγενέστατος (όλοι είναι ευγενέστατοι) και εξηπηρετικότατος γιατί ήξερε την Ελλάδα και τον Αριστοτέλη και επειδή ήθελε να κάνει εξάσκηση στα αγγλικά του μας έπιασε κουβέντα λεγοντάς μας την ιστορία του εν τάχει.
Και εμείς τι άλλο να κάναμε από το να του δείχναμε εικόνες από την γειτονιά του την Εσαουίρα; Μα αυτά και μα αυτά όμως ήρθε και βράδιασε και φτάσαμε Ταν ταν στις δώδεκα τα μεσάνυχτα και ψάχναμε ξενοδοχείο στις δωδεκάμιση. Τελικά βρήκαμε ένα της κακιάς ώρας το οποίο το αφήσαμε γιατί δεν είχε τουαλέτα και γιατί τα σεντόνια ήταν βρωμερά. Η ώρα όμως είναι 1:22 και έχουμε βρεί κατάλυμα (με τουαλέτα) και επειδή έχω τον Τέμπερ δίπλα μου που κοιμάται και εγώ ζηλεύω λέω να σας αφήσω κάπου εδώ. Από το ξενοδοχείο,καληνύχτα._Β.Νέτου