Forgive us for not moving today but here it’s like the end of the world. A wonderful end. Except the two radio connection with Best Radio and Radio Thessaloniki today, we did almost nothing here in Chinguetti.
But what do I say? We visited the library with the Islamic manuscripts of the 11th-13th century A.D. and listened Ahmed, our guide, talking about the history of his village that was once a glorious crossroad for camel caravans, carrying salt from thousands kilometres away all over northern Africa. Chinguetti was actually the name of this country then.
Mauritania is a name inspired by a French, in 1905. At noon it was so hot here that we could do nothing more than relax under the tree with the Discovery but as soon the sun came down, we started playing, shooting photos and organising even a dragster sand races with both Land Rovers;
Who is the fastest in 1st low gear with us walking by? The Discovery! After sunset, on the “oued”, a river, we stuck trying to find a place to overnight. But it’s OK. Now we are no more hungry thanks to the risotto with tuna and cumin that Vula prepared and we are ready to sleep. Tomorrow we depart for Nouakchott and Senegal._A.Temperidis
DAY SUMMARY
Friday 8/6/2007
Total km.: 8.698
Day km.: 21
Tip of the day: For a genuine Sahara experience, come to Chinguetti and ask for Ahmed at the Sahara restaurant.
Highlight of the day: the siesta under the trees.
GREEK VERSION
Ξεχασμένοι στο Τσινγκέτι..
Συγχωρέστε μας που δεν προχωρήσαμε σήμερα αλλά εδώ είναι σαν το τέλος του κόσμου. Ένα θαυμάσιο τέλος του κόσμου…
Αν εξαιρέσουμε τις δύο ραδιοφωνικές μας συνδέσεις σήμερα το πρωί με το Γρηγόρη Ψαριανό στο Best Radio και με το Ράδιο Θεσσαλονίκη, δεν κάναμε και πολλά σήμερα στο Τσινγκέτι. Μα τι λέω; Το πρωί ο Αχμέντ – ο οδηγός που γνωρίσαμε χθες – ήρθε και μας παρέλαβε από τον αμμόλοφο όπου διανυκτερεύσαμε χθες. Για να μας δείξει τη μία από τις βιβλιοθήκες του χωριού με τα χειρόγραφα του Ισλάμ, από τον 11ο – 13ο αιώνα. Ήταν πολύ ενδιαφέροντα όσα μας είπε για τον πολιτισμό του χωριού που τότε ήταν σταυροδρόμι καραβανιών με χιλιάδες καμήλες (μέχρι 32.000 υπάρχουν αναφορές!) που μετέφεραν αλάτι σε όλη τη βόρεια Αφρική. Τότε, η χώρα αυτή δεν λεγόταν Μαυριτανία (το σημερινό της όνομα το έβγαλε ένας Γάλλος το 1905…) αλλά χώρα του Τσινγκέτι! Σε μια παλιά αποθήκη εν είδει μουσείου είδαμε και τον εξοπλισμό των καμηλιέρηδων της εποχής. Όταν μεσημέριασε, έκανε τόση ζέστη που το μόνο που μας έμενε ήταν να χωθούμε κάτω από ένα δέντρο με το Discovery και να αράξουμε. Όταν έπεσε όμως ο ήλιος ξεφαντώσαμε, όπως μπορείτε να δείτε και στις φωτογραφίες. Παίξαμε με το Discovery στους πανύψηλους αμμόλοφους λίγο έξω από το χωριό, βάλαμε και κόντρα με το Land Rover του Κριστόφ (ποιο θα πάει πιο μακριά με κοντή πρώτη, με εμάς από έξω!), οδήγησε και η Βούλα στην άμμο (ούτε να το σκεφτεί μόλις προχθές) και στο τέλος προχωρήσαμε μέσα στην όχθη του αποξηραμένου ποταμού – που πλέον είναι ένα μονοπάτι από άμμο με πλάτος… αούτομπαν, για να βρούμε πού να διανυκτερεύσουμε. Κολλήσαμε κιόλας με το που νύχτωσε σε κάτι κοκοφοίνικες που βρήκαμε και νάμαστε τώρα αραγμένοι με γυμνά πόδια στην παχιά άμμο, χορτάτοι από το ριζότο με τόνο που ετοίμασε η Βούλα. Το μόνο κακό είναι που στήσαμε τον Αχμέντ, που ήθελε να μας κάνει το τραπέζι, δωρεάν αυτή τη φορά. Αύριο, αφήνουμε τη μεσαιωνική γαλήνη του υπέροχου αυτού μέρους (όποιος θέλει να έρθει – αεροπλάνο από το Παρίσι έρχεται κατευθείαν στο Ατάρ!) για να επιστρέψουμε στην ένταση του Ατλαντικού. Αύριο, Νουακσότ (600 χλμ. από εδώ), ανεφοδιασμός και βουρ για Σενεγάλη και Ντακάρ…_Α.Τεμπερίδης